ప్రేమికుల రోజు పై ఈనాడులో వచ్చిన శృంగారపూరిత విజ్ఞాపన , ఒకవిధంగా రెచ్చగొట్టినట్టే !

ప్రేమికుల రోజు మనిషి దాచిపెట్టలేని విషయాలు రెండు ఉన్నాయన్నాడొక ఆంగ్ల రచయిత. తాగిన సంగతి, ప్రేమలో పడ్డ విషయం- రెండూ ఎదుటివారికి చెప్పకుండానే తెలిసిపోతాయట. శారీరక మానసిక వ్యవస్థల్లో ఆ రెండింటి కారణంగా వచ్చే మార్పులు మనిషిని పట్టిస్తాయన్నాడు. మొదటిది అందరికీ తెలిసిందే! వరూధిని కథ వింటే వలపు విషయమూ నిజమే అనిపిస్తుంది. ‘పంచశరు బారికి చిక్కితి నీకు దక్కితిన్‌’ అని ఆమె వాపోయే ముందే మాయాప్రవరుడు ఆ సంగతి పసిగట్టాడు. పంచశరుడంటే మన్మథుడు. అతనివద్ద అరవిందం అశోకం చూతం నవమల్లిక నీలోత్పలం- అనే అయిదు పదునైన బాణాలున్నాయి. ఏది తగిలినా మనసుకు లోతైన తీపి గాయం అవుతుంది. దానిగుండా దేహంలోకి యౌవనం ప్రవేశించినంత రహస్యంగానూ మనసులోకి వలపు చొరబడుతుంది. పడుచుపిల్లను చూసినప్పుడల్లా ‘చిలుకలు వాలిన చెట్టా... తేనె చినుకులు ముసిరిన పట్టా... మధువులు విరిసిన, సొగసులు ఎగసిన మదనుని శరముల గుట్టా... ఆమె నిజమేనా, కనికట్టా?’ అనిపిస్తూ ఉంటుంది. అదే విధంగా పడుచువాణ్ని చూసినప్పుడల్లా- ‘కుదురుండనీదురా మనసెటుల ఓపు, కూకుండనీదురా కూసింతసేపు’ అనేలా స్థిమితం లేకుండా చేస్తుంది. అదొక మధురమైన సతమత స్థితి. అందమైన మగువలూ మదనుడి బాణాలే అంటారు అనుభవజ్ఞులు. వారు మగవారి మనసులను ఎలా దోచుకుంటారో భర్తృహరి చెప్పాడు. ‘చెలువపు తేట లేనగవుచేతను... భావము చేత... సిగ్గుచే... నలువగు లీలచేత... కందువ(అందమైన) మాటలచే... ఎంతవారినైన వలపింతురు కాంతలు పెక్కుభంగులన్‌’ అని శృంగార శతకంలో వివరించాడు. ‘కాముని పున్నమి’ పేరుతో ఒక పర్వదినం ఏర్పడటమే- జన జీవితాల్లో మదనుడి ప్రాధాన్యానికి గుర్తు. అదొక్కటే కాదు, నిన్నటిరోజు మాఘశుద్ధ పంచమిని పెద్దలు మదనపంచమిగా వ్యవహరించారు. ధర్మానికి విరుద్ధం కాని కామం భగవద్విభూతులలో ఒకటి అని గీతాచార్యుడూ ప్రకటించాడు.

‘మదనార్తి తీవ్రతకు మందేమిటయ్యా?’ అని అడిగితే, ‘ఏముందీ! ఆలింగనం మందున్నూ... అధరచుంబనం అనుపానమున్ను...’ అన్నాడొక వైద్య శిఖామణి. ఆ కోణంలోనే ‘వెలిగించవే చిన్ని వలపు దీపం’ అంటూ అభ్యర్థించేది పాతతరం నింపాదిగా! ఇప్పటి యువతరానికి అంతటి ఓపిక లేదు. ‘వేసవికాలం గాలుల్లాగ కొంచెంకొంచెం వీస్తావే... తరిమే తుంటరి తుపానులాగా చుట్టెయ్యొచ్చుగా!’ అంటూ తొందరపడుతోంది. మదనుడి ప్రతాపం మనుషులకే పరిమితం కాదంటాయి పురాణాలు. బ్రహ్మదేవుడంతటి వాడు సరస్వతిని చేపట్టడం మదనుడి ప్రమేయంతోనే- అంది మత్స్య పురాణం. పార్వతీదేవికి పరమేశ్వరుడితో మనువు కుదిర్చే క్రమంలో దేవతలు ఆశ్రయించింది మన్మథుణ్నే! శృంగార రసనాథుడు శ్రీనాథుడు ‘దక్షారామ చాళుక్య భీమవర గంధర్వ అప్సరో భామినులను’ లాలించడంలో అసలు కారణం మన్మథుడి తరుము కూతే! ‘భువనైక మోహనోద్ధత సుకుమార వార వనితా జనతా ఘన తాప హారి సంతత మధురాధరోదిత సుధారస ధారలు గ్రోలుట’ పట్ల ధూర్జటి మహాకవి మక్కువ చూపడానికి కారణమూ నిస్సందేహంగా కాముడే! తన తపస్సు చెడగొట్టడానికై వచ్చిన రంభను చూసి మనసు వికలమైన మణికంధరుణ్ని పింగళి సూరన వర్ణిస్తూ ‘మన్మథ వికారము, ధైర్యము క్రుమ్ములాడగన్‌’- కృష్ణ కృష్ణ అంటూ కళ్లు గట్టిగా మూసుకున్నాడన్నాడు. కనుక ఎంతటి వారినైనా కాముడు ఆవహిస్తే కలవరం తప్పదన్నది కవుల తీర్మానం. ‘ఎంతవారలైన కాంతదాసులే’ అని వాగ్గేయకారులు ఘోషించినా, ‘బ్రహ్మకైన పుట్టు రిమ్మతెగులు’ అని కవులు నిట్టూర్చినా- మదనుడి ప్రతాపానికి జయకేతనాలనే అనుకోవాలి.

మదన కుతూహలాన్ని కదన కుతూహలం వైపు ప్రోత్సహించే రోజిది. మన ప్రాచీనులు గుట్టుగా ‘కాముని పున్నమి’ అన్నదాన్నే ఆధునికులు ఆర్భాటంగా ‘ప్రేమికుల రోజు’గా బట్టబయలు చేశారనిపిస్తోంది. ఇది మన పద్ధతి కాదంటారు సంప్రదాయవాదులు. బెట్టు లేకుంటే గుట్టు లేదంటారు. ‘పలుకరించినను- పలుకక, బలిమిని అలుముకొనిన- చిక్కక, ప్రతికూలతను నటించు అంబుజానన విభునకు అత్యంత కామ దోహద సుఖంబె చేయు’ అని వీరభద్ర కవి ‘వాసవదత్తా పరిణయం’లో చెప్పిన గుంభన సూత్రమే మనవాళ్ళందరికీ ఆమోదయోగ్యం! ఆడపిల్లలకు సహజంగా సిగ్గెక్కువ. సిగ్గు అనే సంకెలలో బందీలై కాలు ముందుకు కదలని యువతుల్ని- మన్మథుడు వలపు అనే మూడు పేటల తాడుతో ముందుకు లాగుతాడన్నాడు- వారణాసి వేంకటకవి! ‘చెలువ లజ్జాభరంబను శృంఖలంబు తవులు కొనియుంట- పదము కదల్పదయ్యె, మేటి వలపు అను ముప్పిరి త్రాటబట్టి ముంగిలికి లాగదొడగె- అనంగుడంత!’ అంటూ అడుగిడు, అడుగిడక తడబడు జడిమల తడబాటును ‘రామచంద్రోపాఖ్యానం’లో చెప్పాడు. క్రమంగా కాలం మారింది. తడబాటు స్థానంలో తపనలు, తెగింపులు ముదిరాయి. ప్రేమికుల రోజున మదన కదన ప్రదర్శనలు బాహాటంగా విస్తరిస్తూనే ఉన్నాయి. సిగ్గు సంకెలలో చిక్కిన యువతులు సైతం ‘కేళికా వాసమునకు ఏగెదమటంచు ముందరికి రెండు మూడు అంజలు అంది నడుచుచున్నారు’ అని శకుంతలా పరిణయ కర్త చెప్పింది అక్షరాలా నిజమవుతోంది. ‘సరసన ఇచ్చాక జాగా... సరసానికి ఇంతటి జాగా’ అని గోముగా ప్రశ్నించేపాటి చొరవ సైతం అక్కడక్కడ కనిపిస్తోంది. దీన్ని కాల ప్రభావం అనుకోవాలేమో!